Foto: Beklimming van de vulkaan (bron: Ronald van der Veer / Allert Stolp)
Chili - Het eerste uur lopen we over het steengruis en rotsen. Daarna komen we bij de eerste sneeuwstukken. Al snel klimmen we door de sneeuw. Naar mate de zon hoger komt, wordt het ook steeds warmer. We lopen zigzaggend langzaam tegen de vulkaan. Door in het spoor van de voorgangers te lopen, ontstaat er een soort trappetje. Onderweg houden we de nodige pauzes. Ook variëren we met de laagjes kleding naar gelang we in of uit de wind lopen. Naar mate we hoger komen, wordt de sneeuw harder en de sneeuwlaag dieper. Soms zak ik tot mijn knieën weg. Het pikhouweel biedt houvast, door hem als een soort wandelstok te gebruiken. Mocht je onverhoopt uitglijden, kun je met het pikhouweel ook de val stoppen. Op sommige plekken moet Alex de voetsporen wat uithakken. Wij zijn de eerste groep vandaag op dit spoor. De sneeuw van de afgelopen dagen heeft de sporen vervlakt. Dit geeft mij de gelegenheid om om mij heen te kijken. Wij hebben een prachtig uitzicht over de weidse omgeving. Ook zien we inmiddels tientallen groepjes in treintjes achter elkaar tegen de vulkaan op klimmen onder ons. Het lijken wel mieren. Rond twaalf uur bereiken we de top van de Villarica vulkaan. Een fantastisch gevoel. We hebben zicht op de actieve krater van de Villarica vulkaan. De vulkanische activiteiten zitten laag in de krater en zijn niet te zien vanaf de rand. Een lichte zwaveldamp komt uit de vulkaan omhoog stijgen. We mijden deze giftige lucht door bovenwinds te blijven. Op de top kleden we ons om. Uit de rugzak halen we een ski-jas, skibroek en scheenbeschermers om te voorkomen dat er sneeuw in de schoenen komt. We trekken de handschoenen aan en maken een kleedje onder de kont vast.We zijn hier zo mee bezig, dat het ons ontgaat dat de vulkaan plotseling een flink zwavelwolk uitstoot. De hele krater is gevuld met mist. Voordat de zwaveldamp ons bereikt, zetten we de helm op en beginnen aan de afdaling. Alex laat zien hoe je glijdend naar beneden kunt gaan. Ook legt hij uit hoe je met het pikhouweel kunt remmen. Sergio gaat als eerste naar beneden en vormt een spoor in de sneeuw. Het ziet er spannend uit. Ik ga zitten en laat me naar beneden glijden. Het valt mij alles mee. Al glijdend door de sneeuw, leg ik al gauw vele meters af. Soms spuit de sneeuw via mijn voeten omhoog en over mij heen. In één woord is het afdalen: ‘Geweldig!’.
De Atacama woestijn
Chili - Bij het uitkijkpunt hebben we uitzicht op het plaatsje Putre. Ook zien we de aangelegde agrarische terrassen met op de achtergrond de imponerende vulkaan Parinacota met zijn ruim zes kilometer hoge top. We zijn ondertussen gestegen tot 3.500 meter en ...
Paaseiland
Chili - Jacob Roggeveen, gaf op Paaszondag de naam Paaseiland, toen hij in 1722 het eiland in de Grote Oceaan bezocht. Paaseiland, of Isla de Pascua zoals het in het Spaans heet, wordt ook wel Rapa Nui genoemd. Op het eiland wonen nog geen 4.000 inwoners en het ...
San Pedro de Atacama
Chili - Bij het busstation wordt de bagage ingeladen in een minibusje. Wij lopen zelf vervolgens in zo’n tien minuten naar het hotel in het centrum. San Pedro de Atacama is ook ’s morgens vroeg al een heel leuk en bedrijvig dorpje. Het lijkt hier wel of de ...
Torres del Paine
Chili - Even later staan we aan het beginpunt van de wandeling naar het bergmeer aan de basis van Torres del Paine (de torens van Paine). Als we net op pad zijn begint het licht te spetteren. Met mijn regenbroek en –jas aan klim ik het eerste uur flink omhoog. ...
